"माझे गाव [स्वच्छ गाव]" हा निबंध, आपल्या गावाची स्थिती, समस्यांची वाचवा आणि संभावनांचं विचार करतो.
सावंतवाडी बद्दल मला तुम्हाला काही सांगायची गरजच नाही. आमच्या इथला हापूस, काजूगर, सुपारीच्या बाग संपूर्ण जगात प्रसिद्ध आहेत. आमच्या आजोबांनी सुद्धा ५ मोठ्या बागा तयार केल्या आहेत आणि मी दरवर्षी फक्त आंबे कधी येत आहेत याची वाट पाहत असतो.
माझ्या इथल्या गावच्या मित्रांना सोडून जावेसे मला जरा ही मन होत नव्हते. मी परत निघताना आजी -आजोबा, दिन्या आणि राजू सगळ्याच्या डोळ्यात पाणी आले होते आणि माझे मन पण खूप भरून आले होते. पण मनात एकच आशा ठेऊन आई बाबांबरोबर मी परत घरी निघालो आहे की परत जेव्हा सुट्ट्या मिळतील तेव्हा मी नक्कीच या माझ्या लाडक्या गावी येईन आणि खूप मज्जा करीन.
त्यामुळे पाण्याची टंचाई कधी गावात भासलीच नाही. गावात प्रत्येकाच्या घरासमोर अंगण आणि अंगणामध्ये तुळशी वृंदावन आहे.
या सर्वांशिवाय रात्रीच्या वेळी थंड वारा आणि दिवसा उबदार पण आल्हाददायक वारा जाणवतो.
माझं गाव, स्वच्छतेचं साकारात्मक आणि सशक्त उदाहरण.
यात्रा केल्यानंतर स्वच्छतेचं प्रमोशन केलं जातं, ज्यामुळे समुदायात स्वच्छतेचं प्रति अधिक उत्साह भरलं.
सुट्टीत जेव्हा जेव्हा मी गावी जातो, तेव्हा तेव्हा शहरात मनावर आलेली मरगळ तेथे पळून जाते आणि तेथील उत्साह, चैतन्य मनात भरून घेतो. निळे आकाश आपली विशालता मला तेथेच दाखविते, स्वच्छ वाहते पाणी किती निर्मळ असते याची प्रचीती मला तेथेच मिळते.
click here माझे गाव हिमालयाच्या पायथ्याशी वसलेले आहे. माझे गाव म्हणजे एक छोटासा ग्रामीण समुदाय आहे. शांतता आणि प्रेमाचे व माणुसकीचे ठिकाण आहे, जेथे शहरी जीवनाची घाई आणि गजबज अजिबात नाही .
गावा बाहेर एक छोटीशी नदी आहे. मी आणि माझे गावातील मित्र अंघोळ करायला तेथेच जातो. खरंच मला खूप-खूप माज्या येते.
पाऊस आल्यानंतर, सडकें, गल्ली, आणि आकाश - सर्वच स्वच्छतेने भरपूर.
तरीही माझे गाव स्वतः चांगले आहे. गावातील दोष दूर करण्याचे प्रयत्न सुरू आहेत. येथे निसर्गाचे सौंदर्य, प्रेमळ लोक, धर्माची सावली आणि माणुसकीचा प्रकाश आहे.
स्वातंत्र्यानंतर खेडी लोकसंख्येसोबतच शिक्षणातही खूप प्रगत झाली आहेत.
गावावर जेव्हा जेव्हा नैसर्गिक आपत्ती आली तेव्हा तेव्हा साऱ्या गावाने एकवटून तिच्याशी मुकाबला केला.